TWEEDEWEEKSOCHTEND
…
en vond aldaar via groen groen knollen
hobbelig
landpad aan afgekalfde oever
de
vele golfgeworpen speelgoed beestjes
mensen
maken lachend foto’s van elkaar
tijdens
een plasticopraapfeestje ingelast
in
dit door wind en plastics geteisterde land
met
trillende woede verstopt in je vuisten
heus
een hospitaal oud en met verkoever
waar
ik vroeger vaak vertoefde om bij te komen
van
één of ander droomproject ‘in den verre’
wat
ik moest bevroeden met toen
geen
aangespoelde containers of weggelekt bedmateriaal
uit
een pauperparadijselijke Waddenzee of zo
uit
heus een ontzaglijke zeereus die niet gestopt
of
beschermd werd door Phorcys Poseidon of Nereus
ingetekend
op een plattegrond van het oude gebouw
waarop
door een blogtige zijmens denk ik
wat
lang vergane gangpaden stonden beschreven
die
als transparante jongedames schitteringen
rechtens
toebehoorden en doorwaadbaar
naar
het noorden waren vol afgedwaalde
eigenwaarde
steunende tattoos om de hoek
bij
de witte white privilege hoestende hoeren
vlak
ontvangen ruist wind er de zee
waar
het zijmens aldaar op mij wachtte
ik
opende eventjes in de windrichting maar
mijn
mond om netjes iets in het luchtledige
te
gaan zeggen over een slopersbende die zich
“when did you last go to the
opera?” in een bond
van
slopersbenden verbond maar niet verder kwam
dan
dunne brij aan woordenstront waarbij wellicht
ten
overvloede met knoet in de hand gesteld
moet
worden dat er daar niemand aanwezig was
om
mij aan te horen laat staan van repliek te dienen
nou
ja een hetero hijgend hert dat net
door
Van der Staaij gelauwerd werd misschien
een
veldmuis of verdwaalde rat nou goed dan niet
de
zon klom al wat hoger en bescheen de hindernissen
het
water kabbelde zachtjes aan dystopische
ruines
van Trump en Erdogan voorbij
alsook
aan het volksempfindliche
nietzsches
voorbij goed en kwaad
naar
in de verte het door zuigelingendaglicht
gladgestreken
neutralere meertje
waarboven
een nevelbankje hing
zingen
dan dacht ik desnoods alleen wat neuriën
want
deze mooie ochtend heeft zeker
recht
op een prachtige lofzang zullen we
dan?
want ja gebroken is de kluister
de
bruiloft kwam voor licht en duister... *
*
laatste regels uit Nietzsches Voorbij goed en kwaad, vert. Thomas Graftdijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten