ADRIE KRIJGSMAN

maandag 29 april 2019

Verlaten land

Mooi resultaat van een tekst die ik voor Mieke Hoogeveen heb geschreven. En die zij natuurlijk prachtig zingt!
Met muzikale begeleiding van Erwin Reinders (op muziek van Sting).

maandag 18 maart 2019

Tijdgeesten over de tijdlijn
Paperback 268 pagina’s
ISBN: 9789402189186
NUR 210
Gepubliceerd (maart 2019) via Brave New Books
Prijs: €23,50

Het boek is te bestellen bij bol.com (waar je het ook kunt inzien om een idee te krijgen van de schrijfstijl) en verder te bij jouw lokale boekhandel, wat natuurlijk altijd de voorkeur heeft.

Na enkele dichtbundels over ongerepte gebieden heb ik nu een ‘relaas’ aan mijn oeuvre toegevoegd. Ik was al langer geïnteresseerd in experimentele teksten en vanuit die interesse is Tijdgeesten over de tijdlijn ontstaan, een kritisch, licht filosofisch gekruid relaas in tijden van sociale media.

Tijdgeesten over de tijdlijn is een taalexperimentele, poëtische wandeling door de stad Assen, door de tijdgeest (ook die van mijzelf) en over de tijdlijn van sociale media. Het relaas bindt heden en verleden, waarheid en leugen aaneen in een vlot leesbaar boek. Enige belezenheid is geen noodzaak, maar maakt het boek voor de lezer wel interessanter, denk ik.

De Asser poëet en taalwever Egbert Hovenkamp II schreef de tekst voor de achterflap:
“De woorden slurpen je op en plaatsen je in een werkelijkheid waar je om je heen kijkt en het ene been het andere niet is. Toch ga je verder, je zult wel moeten, want de woorden nemen je mee, laten je even tollen rond je snap-as en verder weer. Is het poëzie?, nee en ja. Is het proza?, dat nou ook weer niet. Ogen lezen verder, hap, slik, neem je ze in. Je wankelt en valt niet, daarvoor is de taal te sprekend. Woorden bloeien niet open in elkaar, welnee, soms met een klein sprongetje ga je verder óf je wandelt goedgemutst door een landschap (het landschap dat in zijn vorige bundels zo van zich spreken laat) óf je houdt even halt, kijk nog eens goed, glimlacht of fronst. De bundel is een wandeling, welnee, de bundel is uitkijkpost, welnee, de bundel is een samenbal van ongure en lieflijke taalsujetten.”

vrijdag 1 februari 2019

POEZIE & KUNST

Geschreven voor een project van Poëzie & Kunst, bij een schilderij van Gea Zwart, getiteld Resonance 6, Compact uit 2018

FLOW

in overnaadse drakar
naar nieuwe details overzee

voortgeblazen door stochastisch windveld
van polyculturele colorieten
patches of purple
old pink
en hier en daar
nog stukjes schwarze Fahne
op bleu de mer Atlantique

de resonantie als compact cadeau
bij poëtische flow

maandag 14 januari 2019

WINTERREIS

zinsbegoocheling vrijheid gegeven

onmatig in een geruisloze windvlaag

met een herinnering magnetisch opgewekt

in afgewikkelde nachtspoel

pulserende velden

berimpelen wazig een regenplas op het voetpad

vol wegzeilend herfstblad nog

en snel een nauwe zeestraat

gegrist uit de winterse geo-gedichten van White

of Ten Berge

weerspiegelt de bijtende bergkam zichzelf

verwacht obscuur nog een zwachtel

van verder aangroeiend sneeuwpak met meeuwen

heden

reik ik vervliegende vrouw

wiens uniciteit in de dromen geheim blijft de hand

om samen op kadeplankieren

ons voetspoor te drukken in wit

eenzaam

verslik mij in de portrettuur

aan boord van een zeilboot geklit

veegt iemand sneeuw van het dek

devoot haast

prudent

de mast als omgekeerde slinger

van een verloren tempo-instrument

de metronoom gaat lichtjes heen

en weer de traagheid in de vissersplaats

op maat want

de droom heeft zijn eigen geheimen

waarin de fok in ons ontvallen winterwind

nu traag wordt uitgerold

direct daarop al vrij van sneeuw

wordt ingerold

de vlag ontwapperd hangt slap

de winterreis groen bij de voeten vertrapt

vrijdag 11 januari 2019

TWEEDEWEEKSOCHTEND

… en vond aldaar via groen groen knollen

hobbelig landpad aan afgekalfde oever

de vele golfgeworpen speelgoed beestjes

mensen maken lachend foto’s van elkaar

tijdens een plasticopraapfeestje ingelast

in dit door wind en plastics geteisterde land

met trillende woede verstopt in je vuisten

heus een hospitaal oud en met verkoever

waar ik vroeger vaak vertoefde om bij te komen

van één of ander droomproject ‘in den verre’

wat ik moest bevroeden met toen

geen aangespoelde containers of weggelekt bedmateriaal

uit een pauperparadijselijke Waddenzee of zo

uit heus een ontzaglijke zeereus die niet gestopt

of beschermd werd door Phorcys Poseidon of Nereus

ingetekend op een plattegrond van het oude gebouw

waarop door een blogtige zijmens denk ik

wat lang vergane gangpaden stonden beschreven

die als transparante jongedames schitteringen

rechtens toebehoorden en doorwaadbaar

naar het noorden waren vol afgedwaalde

eigenwaarde steunende tattoos om de hoek

bij de witte white privilege hoestende hoeren

vlak ontvangen ruist wind er de zee

waar het zijmens aldaar op mij wachtte

ik opende eventjes in de windrichting maar

mijn mond om netjes iets in het luchtledige

te gaan zeggen over een slopersbende die zich

“when did you last go to the opera?” in een bond

van slopersbenden verbond maar niet verder kwam

dan dunne brij aan woordenstront waarbij wellicht

ten overvloede met knoet in de hand gesteld

moet worden dat er daar niemand aanwezig was

om mij aan te horen laat staan van repliek te dienen

nou ja een hetero hijgend hert dat net

door Van der Staaij gelauwerd werd misschien

een veldmuis of verdwaalde rat nou goed dan niet

de zon klom al wat hoger en bescheen de hindernissen

het water kabbelde zachtjes aan dystopische

ruines van Trump en Erdogan voorbij

alsook aan het volksempfindliche

nietzsches voorbij goed en kwaad

naar in de verte het door zuigelingendaglicht

gladgestreken neutralere meertje

waarboven een nevelbankje hing

zingen dan dacht ik desnoods alleen wat neuriën

want deze mooie ochtend heeft zeker

recht op een prachtige lofzang zullen we

dan? want ja gebroken is de kluister

de bruiloft kwam voor licht en duister... *

* laatste regels uit Nietzsches Voorbij goed en kwaad, vert. Thomas Graftdijk.

dinsdag 1 januari 2019

ABSORPTIE

Het laatste gedicht van 2018 geschreven in de trein Assen - Utrecht:

er komt niet
uit het buitenleven
niets

hoewel het zich eindeloos uitstrekt

zich verder verwijdert

van verdwijnende einder

of het mistig is

vraag je

niet dat ik weet

wat weet ik

met mijn stampvoet

driftige hand vlammend oog

nu eigenlijk

steeds verder

keert het zich inwaarts

waar water

wegzinkt in land

is dat het?