WINTERREIS

zinsbegoocheling vrijheid gegeven

onmatig in een geruisloze windvlaag

met een herinnering magnetisch opgewekt

in afgewikkelde nachtspoel

pulserende velden

berimpelen wazig een regenplas op het voetpad

vol wegzeilend herfstblad nog

en snel een nauwe zeestraat

gegrist uit de winterse geo-gedichten van White

of Ten Berge

weerspiegelt de bijtende bergkam zichzelf

verwacht obscuur nog een zwachtel

van verder aangroeiend sneeuwpak met meeuwen

heden

reik ik vervliegende vrouw

wiens uniciteit in de dromen geheim blijft de hand

om samen op kadeplankieren

ons voetspoor te drukken in wit

eenzaam

verslik mij in de portrettuur

aan boord van een zeilboot geklit

veegt iemand sneeuw van het dek

devoot haast

prudent

de mast als omgekeerde slinger

van een verloren tempo-instrument

de metronoom gaat lichtjes heen

en weer de traagheid in de vissersplaats

op maat want

de droom heeft zijn eigen geheimen

waarin de fok in ons ontvallen winterwind

nu traag wordt uitgerold

direct daarop al vrij van sneeuw

wordt ingerold

de vlag ontwapperd hangt slap

de winterreis groen bij de voeten vertrapt

TWEEDEWEEKSOCHTEND

TWEEDEWEEKSOCHTEND

… en vond aldaar via groen groen knollen

hobbelig landpad aan afgekalfde oever

de vele golfgeworpen speelgoed beestjes

mensen maken lachend foto’s van elkaar

tijdens een plasticopraapfeestje ingelast

in dit door wind en plastics geteisterde land

met trillende woede verstopt in je vuisten

heus een hospitaal oud en met verkoever

waar ik vroeger vaak vertoefde om bij te komen

van één of ander droomproject ‘in den verre’

wat ik moest bevroeden met toen

geen aangespoelde containers of weggelekt bedmateriaal

uit een pauperparadijselijke Waddenzee of zo

uit heus een ontzaglijke zeereus die niet gestopt

of beschermd werd door Phorcys Poseidon of Nereus

ingetekend op een plattegrond van het oude gebouw

waarop door een blogtige zijmens denk ik

wat lang vergane gangpaden stonden beschreven

die als transparante jongedames schitteringen

rechtens toebehoorden en doorwaadbaar

naar het noorden waren vol afgedwaalde

eigenwaarde steunende tattoos om de hoek

bij de witte white privilege hoestende hoeren

vlak ontvangen ruist wind er de zee

waar het zijmens aldaar op mij wachtte

ik opende eventjes in de windrichting maar

mijn mond om netjes iets in het luchtledige

te gaan zeggen over een slopersbende die zich

“when did you last go to the opera?” in een bond

van slopersbenden verbond maar niet verder kwam

dan dunne brij aan woordenstront waarbij wellicht

ten overvloede met knoet in de hand gesteld

moet worden dat er daar niemand aanwezig was

om mij aan te horen laat staan van repliek te dienen

nou ja een hetero hijgend hert dat net

door Van der Staaij gelauwerd werd misschien

een veldmuis of verdwaalde rat nou goed dan niet

de zon klom al wat hoger en bescheen de hindernissen

het water kabbelde zachtjes aan dystopische

ruines van Trump en Erdogan voorbij

alsook aan het volksempfindliche

nietzsches voorbij goed en kwaad

naar in de verte het door zuigelingendaglicht

gladgestreken neutralere meertje

waarboven een nevelbankje hing

zingen dan dacht ik desnoods alleen wat neuriën

want deze mooie ochtend heeft zeker

recht op een prachtige lofzang zullen we

dan? want ja gebroken is de kluister

de bruiloft kwam voor licht en duister... *

* laatste regels uit Nietzsches Voorbij goed en kwaad, vert. Thomas Graftdijk.

ABSORPTIE

Het laatste gedicht van 2018 geschreven in de trein Assen - Utrecht:

er komt niet
uit het buitenleven
niets

hoewel het zich eindeloos uitstrekt

zich verder verwijdert

van verdwijnende einder

of het mistig is

vraag je

niet dat ik weet

wat weet ik

met mijn stampvoet

driftige hand vlammend oog

nu eigenlijk

steeds verder

keert het zich inwaarts

waar water

wegzinkt in land

is dat het?

SEREEN

2018 Adrie Krijgsman, Berk, potlood/papier 

verlaten in landschap

bijna vertrektijd

voor dichtslibbend licht al

achter namiddaglicht

waar onbedoeld

het Arctisch realisme is

met eenzaam dromende berk

in wintertooi niet betrapt

op roddel of botte achterklap

over het zelf

als eenieder

niemand hier

OVERPOPULATIE

te midden het gescharrel

van de eco keurmerkkippen
met dito eisprong en het
biovergassen van haantjes

en net zo te midden van varken
en rund houdt de soortmens zichzelf
zonder oormerk intensief vee

bigt en kalft dat het een lieve lust is
zich talrijk tot vlees om den vleze
en werpt zich naar de ratsmodee

REBEL VOOR LEVEN

Grond verzet en bemest. Moedig de doornige

struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt.

Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet.

Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het

met al die overdreven geuren zat voor deze dag,

de rest komt morgen wel.

Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag.

Kom mee met deze superdel. Naar killerkat.

En ook de hond moet nog op pad.

O ja, met miep zou je haar werkstuk

nog bespreken en haar met goede tips bestoken.

Eten koken? Nee, geen vlees!

En als reserveslet wil ik vandaag

eens vroeg met jou naar bed,

als vetbol voor de pimpelmees - erotisch vreten!

Tandje minder? vroeg de tandarts, barsig.

Klare taal, maar niet waar ik op wachtte.

Misschien dat instortingsgevaar ons nog een keer

terugleidt naar het plaats delict, maar liever niet.

Er is nog meer te doen dan keer op keer de boel

te schragen vanwege die altijd slappe overlegcultuur,

zonder dat er op den duur een antwoord

in het vooruitzicht komt op achterliggende vragen.

In den beginnen was het woord, het tweede woord

bekoorde ook en daarmee was de pet gelicht

voor het ontstaan van een gedicht:

een ode aan klimaatrebellen.

Haar moeder had de dorpstandarts getrouwd,

haar vader bleef zijn tuinvrouw trouw,

dat was naast aangenaam ook praktisch

en ging zelfs zonder schuldgevoel, zonder berouw.

Ze gingen vaak op pad. Na al die jaren, zomaar

ergens heen waar de natuur nog relatief herstelbaar was.

Te nat voor vuur maar droog genoeg om lang

te bivakkeren. Te voet naar het Siberische geluk

op nukkige Hollandse rede, tijdens regen,

tijdens een mandala tekendag in het buurthuis,

voor bejaarden - geeft weliswaar het antwoord

op ons klimaatvraagstuk niet,

maar doet de natuur ook geen schade.

Of het natuurlijk was, is een tweede,

maar cyclisch gezien hield het huwelijk stand;

een solide gebouw door vastgoedboys geprezen

en toch werd het tijd om sloop te gaan vrezen,

omdat de gemiddelde grondprijs van gezondheidszorg,

als ook de kubieke inhoudsprijs van liefde

drastisch was gestegen. Het werd dus tijd

het huwelijk lucratief te gaan ontknopen

en alles prijzig te verkopen aan een aangetoond malloot;

geen grauwe staar maar klip en klaar

de ecologische contanten voor een solide vereffenaar

vergaren. En dan?

Zeilen over de baren, onder een aangepast program

dat eerlijk recht doet aan de dreigende gevaren.

© 05-12-2018 Adrie Krijgsman

APOCALYPS (een scenario)

verblind door het schijnsel

van na-mij-de-zondvloed-vooruitgang

heb ik mijn lepe linkeroog

gesloten voor de plasticsoep

mijn argusachtig rechter-

voor pesticiden en andere troep

mijn oren gesloten voor het gehuil

van weggerukte kinderen

en met de tanden op elkaar verbeten

kauw ik fanaat mijn eten
en drink ik met gesloten mond mijn bier

afgesloten van het leven hier

voorspellen inwendige stemmen
een komende Apocalyps

en ook al denk ik aan de dwaze preppers

die zonder emotionele stampij
zich wapenen tegen de maatschappij

toch is het

in mijn afgesloten hoofd wel prettig
en ben ik met een dode mus al blij