maandag 6 mei 2019

Verzameld gebied - poezie

Verzameld gebied is een samenvoeging van mijn vier zogeheten gebiedsbundels, geschreven tussen 2013 en 2018. De gedichten in deze (niet meer verkrijgbare) bundels zijn voornamelijk ontstaan tijdens solo hiking-tochten door ongerepte gebieden in het Verenigd Koninkrijk en Noorwegen.
De gedichten uit de vier oorspronkelijk bundels zijn voor deze verzamelbundel bewerkt en er is eenheid aangebracht in de vormgeving. Ook is ervoor gekozen om b.v. mythologische verwijzingen in relevante gevallen van voetnoten te voorzien.

Verzameld gebied is uitgegeven bij Brave New Books, paperback, 222 pagina's.
Prijs € 20,-

ISBN/EAN 9789402190960

Bij de boekhandel te bestellen.
Bol.com is altijd zo goed om op de website een inkijkversie mee te leveren, daar kun je dus een indruk krijgen van de gedichten.
Maar bestellen bij je eigen boekhandel heeft natuurlijk de voorkeur.

- - - - - 

Adrie Krijgsman schaart zich met deze verzamelbundel onder de natuur- en landschapsdichters, met name Kenneth White, die in 1989 het Internationale Instituut voor Geopoëzie oprichtte. In eigen land is er verwantschap met bijvoorbeeld H.C. ten Berge.

Gedichten van Krijgsman zijn soms onheilspellend en ondoordringbaar, soms goed voor verrassende vergezichten en ontdekkingen. De grondtoon is weemoedig, als van een banneling die weet dat het paradijs voorgoed verloren is gegaan. (Dagblad van het Noorden)

Als het leven dan toch zo miserabel is, laten we er dan maar mooie poëzie van maken, dan wordt de ellende in ieder geval draaglijk. En dat doet Adrie, het leven draaglijk maken, op een harde, melodieuze en speelse wijze (…) Als een wereld met zoveel rampspoed is gezegend met zulke leuke dichters als Adrie Krijgsman, dan wordt het leven bijna weer leuk. (theatermaker Bart van Mulkom)

Het is een gebied waar geleefd wordt en Adrie tekent dat als poëzie op, eigenzinnig en in onzekerheid gedrenkt. Waardevolle poëzie. Het moet gezegd en dat doe ik. (Egbert Hovenkamp II, poëet)

maandag 29 april 2019

Verlaten land

Mooi resultaat van een tekst die ik voor Mieke Hoogeveen heb geschreven. En die zij natuurlijk prachtig zingt!
Met muzikale begeleiding van Erwin Reinders (op muziek van Sting).

maandag 18 maart 2019

Tijdgeesten over de tijdlijn

Tijdgeesten over de tijdlijn
Paperback 268 pagina’s
ISBN: 9789402189186
NUR 210
Gepubliceerd (maart 2019) via Brave New Books
Prijs: €23,50

Het boek is te bestellen bij bol.com (waar je het ook kunt inzien om een idee te krijgen van de schrijfstijl) en verder te bij jouw lokale boekhandel, wat natuurlijk altijd de voorkeur heeft.

Na enkele dichtbundels over ongerepte gebieden heb ik nu een ‘relaas’ aan mijn oeuvre toegevoegd. Ik was al langer geïnteresseerd in experimentele teksten en vanuit die interesse is Tijdgeesten over de tijdlijn ontstaan, een kritisch, licht filosofisch gekruid relaas in tijden van sociale media.

Tijdgeesten over de tijdlijn is een taalexperimentele, poëtische wandeling door de stad Assen, door de tijdgeest (ook die van mijzelf) en over de tijdlijn van sociale media. Het relaas bindt heden en verleden, waarheid en leugen aaneen in een vlot leesbaar boek. Enige belezenheid is geen noodzaak, maar maakt het boek voor de lezer wel interessanter, denk ik.

De Asser poëet en taalwever Egbert Hovenkamp II schreef de tekst voor de achterflap:
“De woorden slurpen je op en plaatsen je in een werkelijkheid waar je om je heen kijkt en het ene been het andere niet is. Toch ga je verder, je zult wel moeten, want de woorden nemen je mee, laten je even tollen rond je snap-as en verder weer. Is het poëzie?, nee en ja. Is het proza?, dat nou ook weer niet. Ogen lezen verder, hap, slik, neem je ze in. Je wankelt en valt niet, daarvoor is de taal te sprekend. Woorden bloeien niet open in elkaar, welnee, soms met een klein sprongetje ga je verder óf je wandelt goedgemutst door een landschap (het landschap dat in zijn vorige bundels zo van zich spreken laat) óf je houdt even halt, kijk nog eens goed, glimlacht of fronst. De bundel is een wandeling, welnee, de bundel is uitkijkpost, welnee, de bundel is een samenbal van ongure en lieflijke taalsujetten.”

vrijdag 1 februari 2019

POEZIE & KUNST


Geschreven voor een project van Poëzie & Kunst, bij een schilderij van Gea Zwart, getiteld Resonance 6, Compact uit 2018

FLOW
in overnaadse drakar
naar nieuwe details overzee
voortgeblazen door stochastisch windveld
van polyculturele colorieten
patches of purple
old pink
en hier en daar
nog stukjes schwarze Fahne
op bleu de mer Atlantique
de resonantie als compact cadeau
bij poëtische flow

maandag 14 januari 2019

WINTERREIS
















zinsbegoocheling vrijheid gegeven
onmatig in een geruisloze windvlaag

met een herinnering magnetisch opgewekt
in afgewikkelde nachtspoel

pulserende velden
berimpelen wazig een regenplas op het voetpad
vol wegzeilend herfstblad nog

en snel een nauwe zeestraat
gegrist uit de winterse geo-gedichten van White
of Ten Berge

weerspiegelt de bijtende bergkam zichzelf
verwacht obscuur nog een zwachtel

van verder aangroeiend sneeuwpak met meeuwen
heden

reik ik vervliegende vrouw
wiens uniciteit in de dromen geheim blijft de hand
om samen op kadeplankieren
ons voetspoor te drukken in wit
eenzaam
verslik mij in de portrettuur

aan boord van een zeilboot geklit
veegt iemand sneeuw van het dek
devoot haast
prudent

de mast als omgekeerde slinger
van een verloren tempo-instrument

de metronoom gaat lichtjes heen
en weer de traagheid in de vissersplaats
op maat want

de droom heeft zijn eigen geheimen
waarin de fok in ons ontvallen winterwind
nu traag wordt uitgerold

direct daarop al vrij van sneeuw
wordt ingerold
de vlag ontwapperd hangt slap

de winterreis groen bij de voeten vertrapt

vrijdag 11 januari 2019

TWEEDEWEEKSOCHTEND



TWEEDEWEEKSOCHTEND


… en vond aldaar via groen groen knollen
hobbelig landpad aan afgekalfde oever
de vele golfgeworpen speelgoed beestjes
mensen maken lachend foto’s van elkaar
tijdens een plasticopraapfeestje ingelast
in dit door wind en plastics geteisterde land
met trillende woede verstopt in je vuisten
heus een hospitaal oud en met verkoever
waar ik vroeger vaak vertoefde om bij te komen
van één of ander droomproject ‘in den verre’
wat ik moest bevroeden met toen
geen aangespoelde containers of weggelekt bedmateriaal
uit een pauperparadijselijke Waddenzee of zo
uit heus een ontzaglijke zeereus die niet gestopt
of beschermd werd door Phorcys Poseidon of Nereus
ingetekend op een plattegrond van het oude gebouw
waarop door een blogtige zijmens denk ik
wat lang vergane gangpaden stonden beschreven
die als transparante jongedames schitteringen
rechtens toebehoorden en doorwaadbaar
naar het noorden waren vol afgedwaalde
eigenwaarde steunende tattoos om de hoek
bij de witte white privilege hoestende hoeren
vlak ontvangen ruist wind er de zee
waar het zijmens aldaar op mij wachtte
ik opende eventjes in de windrichting maar
mijn mond om netjes iets in het luchtledige
te gaan zeggen over een slopersbende die zich
“when did you last go to the opera?” in een bond
van slopersbenden verbond maar niet verder kwam
dan dunne brij aan woordenstront waarbij wellicht
ten overvloede met knoet in de hand gesteld
moet worden dat er daar niemand aanwezig was
om mij aan te horen laat staan van repliek te dienen
nou ja een hetero hijgend hert dat net
door Van der Staaij gelauwerd werd misschien
een veldmuis of verdwaalde rat nou goed dan niet
de zon klom al wat hoger en bescheen de hindernissen
het water kabbelde zachtjes aan dystopische
ruines van Trump en Erdogan voorbij
alsook aan het volksempfindliche
nietzsches voorbij goed en kwaad
naar in de verte het door zuigelingendaglicht
gladgestreken neutralere meertje
waarboven een nevelbankje hing
zingen dan dacht ik desnoods alleen wat neuriën
want deze mooie ochtend heeft zeker
recht op een prachtige lofzang zullen we
dan? want ja gebroken is de kluister
de bruiloft kwam voor licht en duister... *


* laatste regels uit Nietzsches Voorbij goed en kwaad, vert. Thomas Graftdijk.

dinsdag 1 januari 2019

ABSORPTIE

Het laatste gedicht van 2018 geschreven in de trein Assen - Utrecht:

er komt niet
uit het buitenleven
niets
hoewel het zich eindeloos uitstrekt
zich verder verwijdert
van verdwijnende einder

of het mistig is
vraag je

niet dat ik weet
wat weet ik
met mijn stampvoet
driftige hand vlammend oog
nu eigenlijk

steeds verder
keert het zich inwaarts
waar water
wegzinkt in land

is dat het?